Voor de mensen die me niet kennen:  Ik ben op 6 jarige leeftijd mijn linkeronderbeen en knie kwijt geraakt door botkanker. Al gauw wilde ik sporten en met een prothese ben ik gaan voetballen en tennissen. Vorig jaar juli kreeg ik de kans van OIM/Frank Jol om te ervaren hoe het was om op een blade te lopen. Dat voelde geweldig.  Een maand later ben ik gaan trainen bij Frank Dik in Hoorn. Inmiddels train ik daar 3 keer per week en eens per twee weken op Papendal. Ik heb  al een aantal wedstrijden gedaan. Vroeger voor voetballen en tennissen ging ik wel eens een wedstrijd doen  30 kilometer verderop.  Dat vonden we al een eind. Maar nu reisden we ineens het hele land door, o.a. naar Terneuzen en Utrecht. In mei mocht ik mee naar Berlijn en liep daar onder andere mijn eerste 200 meter in 30.28. Ik kwam door deze 200 meter als 13e op de IPC wereldranglijst in mijn  klasse T42 (amputatie boven de knie).  Een aantal weken geleden kreeg ik een persoonlijke uitnodiging om deel te nemen aan de World Diamond League in Birmingham. De kosten, waaronder vliegtickets,  hotel en verblijf zouden volledig door de organisatie worden vergoed. En ik mocht ook nog een begeleider meenemen, omndat ik nog maar 15 jaar oud ben. Dat ik er niet lang over na hoefde te denken of ik zou gaan was wel duidelijk.  En ik vond het super, dat mijn trainer Frank Dik met me mee wilde. Hij is in de loop der tijden al naar veel internationale toernooien geweest met atleten, dus wist een beetje hoe dit allemaal werkte. Natuurlijk wist ik dat ik geen schijn van kans maakte op winst.  Ik moest namelijk strijden tegen de nummer 1, 2 en 4 van de wereld: Whitehead uit Groot-Brittanië,  Woods uit Amerika en Mahlangu uit Zuid-Afrika. Ik vond het een bijzonder grote eer om met hen te mogen lopen in zo’n grote wedstrijd. En dan is het zaterdag 19 augustus om 03:15 uur als de 3 wekkers af gaan, die we hadden gezet om zeker te weten wakker te worden. Gauw aankleden en eten. De tassen stonden al in de auto en dan gauw onderweg naar Hoorn om Frank Dik op te pikken. Na uitgezwaaid te zijn door zijn vrouw Terry,  onderweg naar Schiphol.  Behalve een rondvlucht in een helicopter en in een vierpersoonsvliegtuigje had ik nog nooit in een groter vliegtuig gezeten, dus dat was al een enorme belevenis.  In het vliegtuig had ik natuurlijk (zoals altijd) sportkleding aan en werd gevraagd wat ik ging doen. Ik kreeg daarop van het KLM-personeel een leuke kaart met gelukspoppetjes, superleuk!! In Birmingham op het vliegveld aangekomen,  stond er een vlag van de Diamond League waar de atleten, die net aangekomen waren, zich konden verzamelen.  Vervolgens werden we met een busje naar het hotel gebracht. We konden gelijk aanschuiven voor de lunch. Er was 1 hotel geboekt, waar alle atleten verbleven.  Zo stond ik bv met Dafne Schippers in de lift.  ’s Avonds zijn we even in het stadion geweest en hebben op de trainingsbaan even een aantal startjes gedaan.  Aan alles was gedacht: Zelfs op de trainingsbaan stonden er voor alle atleten flesjes water klaar. Ook daar liep ik gewoon tussen de groten der aarde in:  Mo Farah was vlak bij mij aan het trainen. Voor het hotel stonden zelfs handtekeningenjagers.  Natuurlijk waren zowel Frank als ik kapot van het korte nachtje daarvoor en zijn al vroeg gaan slapen.  Dan wakker worden, ontbijten en naar de baan. Ik heb natuurlijk wel eens eerder een wedstrijd gedaan en bij de trackmeeting in Utrecht waren er misschien wel eens 200 mensen die zaten te kijken, maar dit was van een andere orde.  In het stadion zaten volgens mij 15000 mensen, die een kaartje hadden gekocht.  Elke atleet, ook ik, had een persoonlijk begeleider, die mij naar de baan begeleidde en dingen voor mij regelde.  En dan eindelijk is het zover. Bij het voorstellen van atleten zitten er 15000 mensen voor je te applaudiseren. Dan begint het wel even te kriebelen als je daar staat als jongen van 15.  En daar sta je dan in baan 3 naast Richard Whitehead, de wereldkampioen in mijn klasse. Whitehead, Mahlangu en Woods hebben aan beide benen amputaties en lopen op twee blades. Het zijn echt net kangaroes, zo hard gaan ze.  Als ze 1 keer op gang zijn, zijn ze echt niet meer bij te houden en hoeven  ze veel minder stappen te maken dan ik, met mijn ene blade.  Ziet er echt nog spectaculairder uit in het echt, dan op tv.  Ik eindigde als derde van de vier in 30,8.  Dat kwam omdat Whitehed werd gediskwalificeerd. Hij liep met zijn blade over de lijn. Het publiek was geweldig.  Maar wat ik ook won was een onuitwisbare herinnering, die ik voor geen goud had willen missen.